Bijna had u dit niet gelezen, want ik wapperde al met een witte vlag. Onze traditie om
het nieuwe jaar binnen te halen met lichtpuntjes, stond zwaar onder druk. We zagen ze niet.

De wereld hulde zich in zwart gewaad met diepe plooien waaruit weinig frisheid waaide.
En toen moesten de Amerikaanse verkiezingen en Gaza nog beginnen.

De vlammetjes die we wel zagen, dansten op de smeulende resten van wat ooit een thuis was.
Babywiegjes, mensenrechten, geroofde maagdenvliezen, de tekening gemaakt voor mamma die nooit meer wakker wordt.
En duizenden, tienduizenden…….     ja, dat dus.
Genocide heet zoiets.
Een gruwel veel te groot om te aanschouwen en daarmee te groot om weg te kijken.

En als je durft te luisteren, hoor je ook hier laarzen langs de gracht.

Het verschrikkeljaar is afgelopen. God zij dank. In de dampen zoek ik naar hoop en vind een foto.
Een zon die met een koele sluier in het oosten klimt en majesteitelijk de zwarte drek trotseert.
Een koningin die nog wat bleekjes met de einder fluistert en ons oproept op te staan en van belofte zingt.

Wij hadden heidagen. We boomden – binnen de lengte van ons touwtje – over zinnigheden
en voelden ons in die zonsopgang gesterkt, geïnspireerd, vervuld van hoop.
Ik was het in de tsunami van ellende bijna weer vergeten

Maar hoop laten we ons door schemerbreinen niet uit de handen slaan. Dus stropen we de mouwen op.
De evolutie is een struikelaar en er is veel te doen. Ook al spatten wij kaboutervolk slechts druppels op een hete plaat.

Moedig voorwaarts gaan we weer. En ook in 2025 berijden we ons stokpaard; bijdragen aan de vermindering van polariteit.
En hopelijk met u samen een veelkleurig weefsel weven dat onverwoestbaar is.

Hartelijke groet, Tineke, Gaitske, Annajorien en Kim